Μαργαροφέγγει
το ξύπνημα της μέρας
πριν να το φτάσει
στα μάτια σου ζωγράφε
χρυσόπλουμη σαΐτα.

Με ανοιξιάτικη
σε είδα βροχή να περνάς
και τα χρώματα
του κόσμου χορεύοντας
μαζί μου σε πήρανε ...

Πέρασε ο κόσμος
της μέρας και της νύχτας
στη σιωπή έμεινα
και στα κλειστά μάτια σου
για να ξαναγεννηθώ.

Δε γιατρεύτηκε
στα σκίνα, μες στα έλατα
τα συνήθισε,
δολερή η μοναξιά τους,
εκεί σε αποζήτησε.

Σε ουρανό θολό
βουρκωμένες θάλασσες
τον περίμενα
που είπε φτάνοντας: Εδώ
θα ξαναβρώ τον ήλιο ...

Τις πέντε αισθήσεις,
δεν φτάνουν, στις χαρίζει
θέλει αμέτρητες
τον κόσμο αυτό να μάθει,
του ξύπνιου με το όνειρο.

Δίψα του κόσμου
στο καρποφόρο δέντρο
χαρά κι ελπίδα
δεν μπορεί να χορτάσουν
το ένα με δίχως το άλλο.

Άχρηστα φύλλα
που κοπήκαν οι καρποί
τι περιμένεις;
Ίδια τον άλλο χρόνο:
Χαρά, μαζί σου λύπη ...

Θα πάθεις πάλι
με ποίηση παίζοντας
είν’ σαν φάρμακο
πρέπει δόση να ξέρεις,
στη γιατρειά από φαρμάκι.

πού πήγαν αυτά
που πόθησες; Άλλαξαν
δίχως εσένα
με τον καιρό στο χρόνο,
ή γίναν μόνο στάχτη;