Αν δε σε κοιτάξω πώς θα σε φέρω κοντά μου
γυμνή από σκιές, αρίζηλο άστρο,
όπου σταλάζουν γλυκασμοί και μειδίαμα δρόσου
κι ας ξέρω πως αυτό που κοιτάζω δεν είσαι συ,
πως κι εγώ ο ίδιος σ’ αυτό το βλέμμα είμαι απών,
όμοια ανύπαρκτος με σένα κι όχι
μ’ εκείνη την ήσυχη απουσία του κόσμου
που είναι γλυκύς ησυχασμός, σιωπή και τέλος,
αλλά μ’ εκείνη την ανυπαρξία του φωτός
που αγλαΐζει και ισορροπεί τον κόσμο.
Σε χάνω μες στην απουσία του φωτός σου,
καθώς σκοτεινιάζει βαθιά ο καρπός του πόνου,
και το τέχνασμα της υπομονής πασχίζει να πλάσει
τον άλλο χρόνο που άλλα μέτρα αποζητά.
Μετάλλαξη σε πάθος κι ατέλειωτη διαμονή στην απουσία.


******ΣΗΜΕΙΩΣΗ******
Στους προηγούμενους αμελοποίητους στίχους που δημοσίευσα ορίζοντας εκ παραδρομής ως στιχουργό τον Γρηγοριάδη Νίκο, θα πρέπει ο συγκεκριμένος στιχουργός να αντικατασταθεί με τον ποιητή Γρηγοριάδη Νίκο Θ. όπως αναφέρω στο παρόν ποίημα. αφού πρόκειται για δύο διαφορετικά πρόσωπα!