Θρασομανούν φουσκοδεντριές στον κήπο.
Γλυκός αγέρας, μέλι διαλυτό.
Κι όλα άνοιξη γιορτάζουν και `γω λείπω.
Φριχτό!

Βάστα κορμί μου, βάστα, μη λες τ’ όχι
κι ο άντρας θε νά `ρτει να σ’ αγκαλιαστεί.
Ξέχνα τη λάγνα πύρα. Ως πρωτοβρόχι
θα `ρτεί.

Υφαίνω και ξεϋφαίνω κάθε μήνα,
μα άκαρπα μες στης σγούρνας τα νερά,
τα κόκκινα, που ανθομανούνε, κρίνα,
νεκρά!

Ξανοίω τόσων αντρών πόθο αναμμένο.
Θε νά `βρει η λάβρα μου ό,τι της χρειαστεί.
Κι όμως η αγάπη τι μπορεί! Και μένω
πιστή.