Κατάρα από παλιά και ξένα κρίματα
μας πλάκωσε βαριά, σα σ’ ύπνο η μόρα,
κι άφηκε να φανούνε ξάφνου τώρα
στο αίμα μας της σκουριάς τους τα συντρίμματα.

Και του Κακού τα βροντερά τα βήματα
τα βόηθησε και κάποια στρίγγλικη ώρα
και ξέσπασε των φαρμακιών η μπόρα
στης γαλήνιας αγάπης μας τα κύματα.

Γλυκιά μου αγάπη, διώξε τα μακριά μας
να χαθούνε στο χτες και στο προχτές,
μέσα κει που αναβλύζει η δυστυχιά μας

κι έλα με τις αγκάλες ανοιχτές...
Είναι κρίμα τα ωραία να τα χαλούμε,
μια κι από την αγάπη λαχταρούμε.