— Το κορμί μ’ απαράτησε πριχού
το παρατήσει η ανάσα του φτωχού.
Μ’ απαράτησεν ό,τι αγαπητό,
στερνά κι εγώ τον ίδιο μου εαυτό.

Σαν πέθανα, μ’ αφήσαν τον παθό
να πάω μονάχος να παραχωθώ!
Γυμνός γεννιέσαι και γυμνός πεθαίνεις
στη λάσπη, το γιατί δεν το μαθαίνεις.
— Η ντροπή σου, χιλιόχρονε ραγιά,

κι από τα σίδερά σου πιο βαριά!
Γενιές κλαουρίζεις: "Αύριο θα φωτίσει
ήλιος διπλός την κατάμαυρη χτίση".
Αν λαχταράς τον ήλιο, ανασηκώσου
και με δαυλό άναψέ τονε δικό σου.