Άνοιξε του Μάρτη το νεφρί,
καταρράκτες ρίχνει στο Tirreno,
κάβο να φανεί δεν περιμένω
κι η πορεία πάντα δυτική.

Η γραμμή μου πάνω στον καιρό,
Ηράκλειες πάλι θα περάσω,
τι κι αν προσπαθώ να την ξεχάσω
τ’ όραμά της μπρος μου λυγερό.

Φέρμα ο χρόνος μέσα στο μυαλό,
δάχτυλα που παίζουν με σφιλάτσο,
ήτανε μαγκιόρο το στραπάτσο
κι αν περάσαν χρόνια δεν ξεχνώ.

Βγήκε μια νυχτιά στον πηγαιμό
για ταξίδι που `μελλε λογκάδο
από να σκοτώνω να τη θάβω
κάλλιο να τη βλέπω στο φτερό.

Κράτησε η μπόρα ξαφνικά.
Άνοιξ’ η θολούρα στο μυαλό μου,
το μεδούλι μες στο κόκαλό μου
ψιθυρίζει: "Μήπως σ’ αγαπά;"

Τώρα στον ορίζοντα δειλά
βλέπω μιαν απούσα σιλουέτα
ώρα να μαζέψω τη μπαρκέτα
φούντο `κτώ κλειδιά τη δεξιά.