Ι
Σε δυο λεπτά θα ακουστεί το παράγγελμα "εμπρός"
δεν πρέπει να σκεφτεί κανένας τίποτε άλλο.
Εμπρός η σημαία μας κι εμείς εφ’ όπλου λόγχη από πίσω.
Απόψε θα χτυπήσεις ανελέητα και θα θα χτυπηθείς
θα τραβήξεις μπροστά τραγουδώντας ρυθμικά εμβατήρια
θα τραβήξεις μπροστά που μαντεύονται χιλιάδες ανήσυχα μάτια.
Εκεί που χιλιάδες χέρια σφίγγονται λαγούτα από μια άλλη σημαία
έτοιμα να χτυπήσουν και να χτυπηθούν.
Σ’ ένα λεφτό πρέπει να μας δώσουν το σύνθημα.
Μια λεξούλα μικρή που σε λίγο εξαίσια θα λάμψει.
(Κι εγώ που έχω μία ψυχή παιδική και δειλή
που δε θέλει τίποτε άλλο να ξέρει από την αγάπη
κι εγώ πολεμώ τόσα χρόνια χωρίς, Θε μου, να μάθω γιατί
και δε βλέπω μπροστά τόσα χρόνια παρά μόνο το δίδυμο αδερφό μου).

ΙΙ
Σε τούτη τη φωτογραφία ήμουνα νέος κοντά 22 χρονώ εδώ είναι η γυναίκα π’ αγαπούσα: Η γυναίκα μου.
Τη λέγανε Μάρθα, έσφιγγε το γιο μου με λαχτάρα στην αγκαλιά της.
Δε μου `πε: "Χαίρομαι που πας να πολεμήσεις". Έκλαιγε σαν ένα μικρό κοριτσάκι.
Κι εδώ κάποιο σπίτι παλιό μ’ έναν κήπο στη μέση και μ’ άνθη

θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά είχαμε ένα ξύλινο άλογο και μια γυαλιστερή τρομπέτα.
Τα βράδια ξαγρυπνούσαμε στα βιβλία με τις αρχαίες ηρωικές ιστορίες.
Τον αθώο μας ύπνο τυράννησαν οι αντίλαλοι των φημισμένων πολεμιστών
ύστερα τα ξεχάσαμε όλα αυτά σε μια γωνιά γελώντας για τα παιδιάστικα καμώματα.
Ίσως αύριο μια τόση τρυπίτσα μου χαράξει το μέτωπο.

Ω μια τρυπίτσα που χωρά όλο τον πόνο των ανθρώπων.
Ποιος είμαι; που βρίσκομαι; Σκίστε τα ρούχα μου εδώ μπροστά στο στήθος.
Ίσως θα βρειτε ακόμα τ’ όνομά μου σκαλισμένο. Ποιος το θυμάται;
Ψάξτε τα ρούχα μου ακόμα Εδώ ήμουνα νέος 22 μόλις χρονώ
Κι εδώ μια γυναίκα που σφίγγει με λαχτάρα ένα παιδί στην αγκαλιά της.

(Έκλαιγε αλήθεια όταν έφευγα σαν ένα μικρό κοριτσάκι).