Σου φαίνουμε τα σάβανα, Μητριά,
και ψευτομάνα, απόπαιδά σου αιώνες!
Να σε θάψουμε, όσο μπορεί μακριά
κι απάνωθέ σου ένα βουνό κοτρόνες.

Τα σάβανά σου, σκλάβοι νηστικοί,
τα φαίνουμε νυχτόημερα με μίσος
αρρώστοι, σκοτωμέν’ ή φυλακή,
ο θαλασσοπνιγμένος κι ο βουνίσος,
κατάμαυρα σαν τη χολή σου, μίλια

του μάκρου, για να φτάσει το πανί,
να φασκιώσει τα κρίματά σου χίλια
και λίγο να σου πέφτ’ η μια θανή.
Γέροι και νιοι, μανάδες και παιδιά,
με δάσκαλό το Χάρο, με σκοτάδι

μέσα μας κι όξω, με σκληρή καρδιά
δουλεύουμε στον Άδη για τον Άδη.
Να σε θάψει ο παράκλητος λαός,
της προδοσιάς τη μάνα και του κνούτου,
για να σταθεί στα χώματά του αυτός,
άρχος κι αληθομάνα του εαυτού του.