– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Στη σκοτεινιά που ολόγυρά μου απλώνει
τρέμει θαμπό τ’ ασημοκάντηλό μου
κι εδώ, όπου ασυντρόφιαστη και μόνη
αποτραβιούμαι, νιώθω να ζυγώνει
το σύγκρυο αναφτέριασμα του τρόμου.

– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Ο χνουδωτός καντηλοσβήστης πάει
στο φως που τον τραβάει, πάει και πέφτει
φάντασμα καλοθύμητο περνάει
μ’ ανάλαφρον ανάσυρμα και πάει
και πνίγεται στα βάθη ενός καθρέφτη.

– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Με νήμ’ άνεμοκλώστινο η αράχνη
της έγνοιας πλέκει στην καρδιά μου δίχτυ
σαν κάποιο χέρι κρούσταλλο μου ψάχνει
των σπλάχνων μου τα σπλάχνη – μα ούτε άχνη
μουδ’ ανεπνιά γρικάω το μεσανύχτι.

– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Και σφαλιχτά τα μάτια μου σκεπάζω
με τα χέρια και κρύβω το κεφάλι
βαθιά στο προσκεφάλι... Και κοιτάζω
τ’ ανάερο φάντασμα, που δεν τρομάζω,
στα βάθια της ψυχής μου να προβάλλει.

– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Πάσα στιγμή, που ζει την πάσα ημέρα,
την έγνοια την ανείκαστή μου, ω Πόθε,
πληθαίνοντας, μου κρυφολές : – Καρτέρα,
να ιδείς, λιχνίζοντας στον ίσιο αγέρα,
πέρα τις πίκρες, τη χαρά σου εδώθε!

– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Έλα, εκλεκτέ, σφιχτοπερίπλοκέ μου,
η ελπίδα μου κι η γλυκαπαντοχή μου
έλα, εκλεκτέ, που ακαρτεράω, και πιε μου,
ροδέμνοστε και παγκαλόμορφέ μου,
στη φούχτα μου εδώ μέσα την ψυχή μου!