Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι
με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες
—μάντεις κακών και οραματιστές—
όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου

και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα
(και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια)
πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας.
Ήτανε βέβαια μεγάλη η περιπέτεια
όμως η πόλις φλέγονταν τόσο όμορφα.

Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε
στον πράο ουρανό με διαφημίσεις
αιφνίδιων θανάτων κι αλλαξοπιστήσεων.
Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως
κάηκαν όλα τα επίσημα αρχεία και βιβλιοθήκες

οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία
όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων
και θανάτων —έτσι που πια δεν ήξερε
κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα—
όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών.

Από τους οίκους ανοχής τα βιβλιάρια των κοριτσιών
τα πιεστήρια και τα γραφεία των εφημερίδων.
Εξαίσια νύχτα τελεσίδικη και μόνη
οριστική (όχι καθόλου όπως οι λύσεις
στα περιπετειώδη φιλμ).

Τίποτα δεν πουλιόταν πια.
Έτσι λαφρύς και περιττός πήρα τους δρόμους
βρήκα την Κλαίρη βγαίνοντας
απ’ τη Συναγωγή κι αγκαλιασμένοι
κάτω απ’ τις αψίδες των κραυγών

περάσαμε στην άλλη όχθη με τις τσέπες
χωρίς πια χώματα, φωτογραφίες και τα παρόμοια.
Τίποτα δεν πουλιόταν πια.