Άνθρωπε! Μη θαρρείς τη θέλησή σου
αφέντρα του κορμιού σιδεροχέρα!
Τιμόνι ο νους γερό μα συλλογίσου
και της καρδιάς ξοπίσω τη φοβέρα!

Πέλαο η Αγάπη ως πέρα και πιο πέρα
κι ανέγγιχτο απ’ τη μαύρη συλλογή σου
της Λήθης το Νησί κι ολούθε ξέρα
και βράχια και ν’ αράξεις απελπίσου!

Και το κορμί κουφάρι, που χτυπά
και το ρημάζει κι’ άβουλο το σέρνει
ο Σίφουνας της Ζήλειας, που το δέρνει.

Πόδισε! Και η καρδιά σου αν αγαπά,
φύγε απ’ τη μπόρα, ψάχνοντας λιμάνι
γαλήνης, μπας κ’ η οργή της ξεθυμάνει...