Ποιος σε φοβάται, Χρόνε; Πέρνα, πέρνα!
Σβήνε τη νιότη, τρώε την ομορφιά,
γέρνα τη σάρκα και μαζί της γέρνα!

Την άυλη την Ψυχή δε θα τη σβήσεις,
γιατ’ είναι αυτή του Απείρου η ζωγραφιά.
Το Πνεύμα, εσύ η πνοή, δε θα νικήσεις!

Κι όσο θα ζούνε τα έπη ενός Ομήρου,
κι όσο ψηλά πυργώνει ο Παρθενών,
είσαι στιγμή στη Δόξα, εσύ, του Απείρου!

Δε σε λογάει η ψυχή του ανθρώπου πέρνα
σώριαζε σκότη ή φως στον ουρανόν!
Αυτή θα μένει αιώνια κ’ εσύ γέρνα!...