Την ιστορία της ζωής μου θα σας πω
τα μάτια μου πριν κλείσω
και σ’ ένα θλιβερό σκοπό
θα σας την τραγουδήσω.

Μέσα στο σπίτι το φτωχό
η δόλια μου η μητέρα
στην παγωνιά δίχως γιατρό
με γέννησε μια μέρα.

Αφού δεν είχε η φτωχή
ούτε το εισιτήριο
να πάει στο μαιευτήριο.

Έμεινα χρόνια αβάφτιστο
δεν μ’ είχανε μυρώσει
γιατί ο νονός μου ο φτωχός
δεν είχε να πληρώσει.

Κι όταν κανείς είναι φτωχός
δεν βρίσκεται
ούτε νονός.

Κι όταν πλησίασε ο καιρός
κι ανοίξαν τα σχολεία,
φτωχό παιδί με τι λεφτά
να πάρω τα βιβλία;

Αχ κοινωνία ένοχη
στην παιδική μου την ψυχή
μου άνοιξες βαθιά πληγή.

Κι όταν με κάλεσε η ζωή
σκληρά για να παλέψω
αγράμματο σε ποια δουλειά
να πάω να δουλέψω;

Σαν το πουλί χωρίς φτερά
ποτέ δε γνώρισα χαρά.

Κι ήταν το σφάλμα μου βαρύ
που πήγα να αγαπήσω,
δίχως στεφάνι στην ζωή
παιδιά για να αποκτήσω.

Σε τούτη την παλιοζωή
όταν κανείς είναι φτωχός
αυτό συμβαίνει δυστυχώς.

Ξέρω την καταδίκη μου,
τι άδικο τι κρίμα
όταν πεθαίνει ο φτωχός
φτωχό είναι και το μνήμα.

Μες στο ντουνιά τον άπονο
πεθαίνω με παράπονο.