Ζήσαμε σ’ ώρες ασχημάτιστες
Δοσμένοι
Άλλοτε
Στη μυσταγωγία των πρωινών ωρών
Κι άλλοτε
Στην τελετή των διαδοχικών αποκαλύψεων
Με προσωπεία
Πάντα πρόχειρα
Και δάχτυλα καλογυμνασμένα
Έτοιμα γιά κάθε περίσταση
Συνεχίζουν τώρα οι φωνές
Μέσα στο θόρυβο του χρόνου
Στις νύχτες δίχως μέλλον
Το όνειρο δεν μας ανήκει
Ο έρωτας δεν ήτανε δοσμένος
Η τελευταία μάσκα, η μάσκα της ανυπαρξίας
Έγινε ένα με το δέρμα
Μάσκες πέφτουν διαδοχικά
Όταν ακόμα υπήρχε θέση για πολλά
Ο έρωτας δεν ήτανε δοσμένος
Το όνειρο δεν μας ανήκει.