Πάλι εδώ
σ’ ένα ξημέρωμα με γκρίζο ουρανό
να με κοιτάζει το φεγγάρι πια σβηστό
δεν έχω λόγια εγώ για σένα να του πω,
τι να του πω.

Ξανά εδώ
σ’ ένα λιμάνι δίχως πια προορισμό
με τη βαλίτσα μου στα χέρια προχωρώ
δεν είσαι εδώ να σ’ αγκαλιάσω να σου πω,
πως σ’ αγαπώ.

Κοντεύει έξι
ξανά μου λείπεις κι η καρδιά μου δε θα αντέξει
πάλι νομίζω πως για μένα δε θα φέξει
τον ήλιο μου έκρυψες σαν έφυγες
ψυχή μου απόψε μου `λειψες πολύ.
Κοντεύει έξι
τα δάκρυα τρέχουνε κι εγώ εδώ ακόμα
σαν τριαντάφυλλο που μάδησε στο χώμα
το τελευταίο δώρο που άφησες
μου χάρισες του Ιούδα το φιλί.

Ξανά εδώ
μέσα στου τρένου τον παλιό κρύο σταθμό
με τη βαλίτσα μου τη κόκκινη γυρνώ
τα δυο βαγόνια πλέον δίχως οδηγό
κι αιμορραγώ.

Ακόμα εδώ
με το αντίο σου γι’ αντίπαλο να ζω
σε μία μάχη που δεν έχει αρχηγό
και να `χω σύμμαχο το μίσος σου εγώ,
μονάχα αυτό.

Κοντεύει έξι
ξανά μου λείπεις κι η καρδιά μου δε θα αντέξει
πάλι νομίζω πως για μένα δε θα φέξει
τον ήλιο μου έκρυψες σαν έφυγες
ψυχή μου απόψε μου `λειψες πολύ.
Κοντεύει έξι
τα δάκρυα τρέχουνε κι εγώ εδώ ακόμα
σαν τριαντάφυλλο που μάδησε στο χώμα
το τελευταίο δώρο που άφησες
μου χάρισες του Ιούδα το φιλί.

Κόβει σαν γυαλί, της μοναξιάς μου η φυλακή
γεμίζω δάκρυα τις θάλασσες του κόσμου
άργησες πολύ, θα περιμένω στο `χα πει
να αναστήσεις το νεκρό μου σώμα φως μου.