Μες στους δρόμους τριγυρνάω
πικραμένη περπατώ
σαν τον Διογένη ψάχνω
κάποιον άνθρωπο να βρω.

Ψάχνω, ψάχνω κι όλο ψάχνω
σε πλατείες και στενά
μα τον άνθρωπο που ψάχνω
δεν τον βρίσκω πουθενά.

Έναν άνθρωπο ζητάω
με καρδιά και με ψυχή
να του πω τα βάσανά μου,
ίσως με συμμεριστεί.

Μα στην εποχή μας τώρα
δεν υπάρχει ανθρωπιά
κι αν τους πεις τα βάσανά σου
δε γελάνε ειρωνικά.

Κι έτσι πάντα με φανάρι
μες στα χέρια που κρατώ
θα γυρίζω και θα ψάχνω
κάποιον άνθρωπο να βρω.

Έναν άνθρωπο ζητάω
με καρδιά και με ψυχή
να του πω τα βάσανά μου,
ίσως με συμμεριστεί.