Στου μύλου τα περάσματα
που ιστορίες λένε
είναι το δαχτυλίδι σου
που οι άνεμοι το θένε.

Το δάκρυ σου έχει φυλαχτό
στη πέτρα του κρυμμένο
κι ένα πικρό αναστεναγμό
με ασήμι κεντημένο.

Σε ενός κουρσάρου ήτανε
τη φορεσιά ραμμένο
αυτό που τόσα λέγανε
κι ήτανε πια χαμένο.

Κι όποιος το βρει μεσάνυχτα
με ολόγιομο φεγγάρι
δε θάχει πια να φοβηθεί
της μοίρας του το ζάρι.

Κι όποιος το βρει χαράματα
θα πιάσει η ευχή του
θα πάρει για γυναίκα του
την αλησμόνητη του.

Κι όποιος το βρει τον Αύγουστο
θα πρέπει να το στείλει
με τους ανέμους αγκαλιά
στου ουρανού τα χείλη.