Ω! μη χτυπάτε πια, εραστές, την πόρτα της Ροδής,
την ώρ’ αυτή που εις την θερμήν αγκάλη του ερωμένου
τ’ ωραίου της ύπνου εδόθηκε στη μέθη της σιωπής...
Ω! μη χτυπάτε πια, εραστές, την πόρτα της Ροδής.

Κοιμάται τόσο ανάλαφρα και τόσον τρυφερά
με μια ιλαρή, στην όψη της, πικρία φωτοχυμένη,
που η πεταλούδα η χνουδωτή της παρθενιάς, γλυκά
στο ακροανοιγμένο των χειλιών μπουμπούκι, γελασμένη
θα `ρθεί ν’ αφήσει τ’ άρωμα της παιδικής πνοής.
Ω! μη χτυπάτε πια, εραστές, την πόρτα της Ροδής.

Κοιμάται τόσο ανάλαφρα και τόσον τρυφερά
π’ αργά και μόλις το άγουρο, τρεμοανασαίνει, στήθος,
στα χάδια του ύπνου και τα ωχρά τα βλέφαρα, κλειδιά,
σαν μαραμένα πέταλα υακίνθων, τα γλαρά
τα ωραία της μάτια που τραβούν των εραστών το πλήθος.
Ω! μη χτυπάτε πια, εραστές, την πόρτα της Ροδής.