Ντεσεβώ χαλασμένο
με ένα βλέμμα χαμένο
κολλημένος Πειραιά στο φανάρι.
Άραγε που πηγαίνω
και ποιο θαύμα προσμένω
ποιο καράβι μακριά θα με πάρει.

Πλησιάζει εκείνη
τη φωτιά της μου δίνει
πως σε λένε, ποιος είσαι, τι ψάχνεις.
Με κυκλώνει σαν δίνη
τα μάγια μου λύνει
και μαζί της φεύγω, λαθρεπιβάτης .

Τα μάτια μου κλείνω
όλα πίσω τ’ αφήνω
εκείνα που ζητούσα να βρω.
Στην άκρη στο βράχο
το σώμα σου να `χω
αγκαλιά στη Φολέγανδρο.

Φτάνω ως την Αγκάλη
με κομμένο σανδάλι
κι ένα μαύρο, μεγάλο καπέλο.
Απορώ που θα βγάλει
και φοβάμαι πως πάλι
τη ζωή μου έχω κάνει μπουρδέλο.

Μα έρχεται πάλι εκείνη
με ένα άσπρο μπικίνι
κι ένα γέλιο που όλα τ’ αλλάζει.
Τη ρωτώ τι θα γίνει,
άμα πιάσει μπουρίνι,
χαμογέλα μου λέει, τι σε νοιάζει.