Λάγνες κοπέλες λιγωμένες
από τον πόθο φλογισμένες
της χουρμαδιάς έχουν τον μύδρο
ξυπνούν τον πόθο και δίψα νιώθω.

Στην αγκαλιά τους για νύχτες να γύρω
σ’ έναν παράδεισο γεμάτον ομορφιά
στην μακρινή την Αραπιά.

Τιμπουκτού, Τιμπουκτού,
άστρο ωραίο της ερήμου
σε νοστάλγησε η ψυχή μου.

Μάτια που ξέρουν να φλογίζουν,
χείλη που έρωτα χαρίζουν,
κορμιά που τρέμουν λαγεμένα
δυο χέρια μαύρα γεμάτα λαύρα.

Που σ’ αγκαλιάζουν φλογισμένα
σ’ έναν παράδεισο γεμάτον ομορφιά
στην μακρινή την Αραπιά.

Τιμπουκτού, Τιμπουκτού,
άστρο ωραίο της ερήμου
σε νοστάλγησε η ψυχή μου.