Δώσ’ μου το τίποτα, το λίγο, το μικρούλι,
δώσ’ μου ένα χάδι, ένα φιλί σου, μια αγκαλιά,
να `χω τον κόσμο μεσ’ τη χούφτα τοσοδούλη,
αυτό ζητούσες όταν είμαστε παιδιά.

Είχες μια βέργα, μια ρόδα – αυτοκίνητο,
ένα κουτάκι, σπίτι πόλης, στη γωνιά,
κούκλα σπασμένη, καθισμένη σε ποδήλατο,
κρεβάτι – πλοίο που `χε στρώματα πανιά.

Πουλιά - ταξίδια στου σπιτιού σου τα πελάγη,
ονείρου εικόνες σε κουρτίνας γιασεμιά.
Λάμπα - πανσέληνος σε ουράνιο ταβάνι,
κι ένας καθρέφτης που κρατούσε μυστικά.

Τώρα κραγιόν χτυπά το ρίμελ σου σαν τσέρκι,
χύνονται χρώματα, απλώνονται σκιές
δεν ειν’ στο πρόσωπο, δεν είναι στον καθρέφτη,
βάφουν το βλέμμα σου εικόνες απ’ το χθες.

Κάνεις ταξίδια σε τοπία οφθαλμαπάτης,
γκρίζες εικόνες της κουρτίνας τα μαβιά,
ένας καθρέφτης που σου έκλεισε το μάτι,
και σου `πε, τέλος το ταξίδι στα παλιά.