Ίσως να φταίξαν τα σπαθιά.
Μπορεί και τα κοντάρια.
Ίσως που οι πανοπλίες μας
καθρέφτιζαν φεγγάρια.

Φταίξαν οι ανεμόμυλοι.
Οι αόρατοι εχθροί μας.
Των άνεμων τα λάφυρα
μεσ’ στο αδειανό σακί μας.

Τώρα, ζητιάνοι των καιρών, χτυπάμε ανέμων πόρτες.
"Σάντσο" που είδαν σ’ όνειρο, πως είναι Δον Κιχώτες!

Μα ίσως εμείς να φταίξαμε,
μπορεί και τα παιδιά μας,
με λογικά που ζέψαμε
καβάλα στα ά-λογά μας.