Νάνι γλυκέ μου αυγερινέ, της μέρας π’ ανατέλλει,
που στάζουν τα λογάκια σου, μέσ’ στην καρδιά μας μέλι.

Νάνι που σε βυζαίνουνε λεύτερης μάνας κόρφοι
και φέγγεις μέσ’ στα στήθια της σαν διαμαντένιο γκόρφι.

Αμύριστο φουλάκι μου, ζεστή φωλίτσα γίνου,
για τ’ όνειρο του γιασεμιού και τη χαρά του κρίνου.

Κοιμήσου. Ο κόσμος σ’ αγαπά κι έχει σ’ Εσέ πιστέψει,
και δε θ’ αφήσει το βραχνά, το γέλιο να σου κλέψει.