Εχθροί και φίλοι οι δρόμοι που περπάτησες,
τους μετράς, με το δάχτυλό σου
να δείχνει την καρδιά σου.

Μητροπόλεως, Βενιζέλου, Εγνατία
ανοίγουν κάθε νύχτα τις μαύρες ραφές τους,
καταπίνουν κάθε παράταιρη μορφή
που δε χώρεσε σε καμιά πόλη,
που δε βολεύτηκε σε κανένα κορμί
και δεν έγινε αίμα να κυλήσει στις φλέβες μας.

Κανένας τοίχος δε φωνάζει ονόματα,
μέσα από ψιλές ματωμένες τρύπες
που αχνίζουν,
καμιά σελίδα με ποιήματα δε φτερουγίζει,
κανένα ποίημα πια δεν υπογράφεται με αίμα.

Κάθε νύχτα, σ’ αυτούς τους δρόμους,
φέρνω κρυφά κι από ένα στίχο
και του δείχνω τα σημάδια.
Απλώνω στο οδόστρωμα
κι ένα νήμα της σιωπής μου
να το βάψω με σκοτάδι,
πένθος στο μπράτσο να το ράψω
για τους πολέμους που δεν τέλειωσαν ακόμη.