Νόθος πατέρας του Ι. Κωλέττη ή αντίδικος του Διονυσίου κόμητος Σολωμού,
χορεύει στο φως της ασετυλίνης που αψηλώνει τ’ άστρα του βουνού,
χορεύει ανάμεσα στις Αιγυπτιώτισσες προικοφόρες και στους πρωινούς αγωγιάτες,
ενώ το δεξί παράλυτο χέρι του τρέμει ετοιμοθάνατο πάνω σε εικοσάχρονες πλάτες.
Έξω από τον κύκλο του φωτός η νύχτα γεμάτη καστανιές και τριζόνια σκύβει
και χύνεται στο πέλαγο που περιμένει να εξαντληθούν τα χρόνια· να τελειώσουν
οι συζητήσεις μας για τη βασιλεία και τη δημοκρατία,
η κομματιασμένη μας ζωή σε καρέκλες και σε τραπεζάκια, με τόσην απιστία.
Όμως ο κ. Παχυμέρης, Φιλοποίμην του Αμβροσίου, χορεύει ένα μελίπηκτο ταγκό,
ογδοντάρης συνταξιούχος του λαθρεμπορίου.
Έμπορος φτερών στρουθοκαμήλου, χρηματοδότης του Αλ Καπόνε,
τ’ ανίψια του (τριάντα) περιμένουν να πεθάνει.
Όμως την ύστατη στιγμή, την ώριμη χολή, ποιος δε γυρεύει να τη γλυκάνει,
κι ας παίζει αυτός ο μαύρος άνθρωπος, άλλοτε τρόφιμος κάποιου φρενοκομείου της Κερκύρας,
ένα βιολί ναυαγισμένο στα χέρια του που υποδύεται την αδικία της μοίρας,
χορεύει ο κ. Παχυμέρης· η κόρη που αγκαλιάζει είναι όμορφη·
μόλις βγήκε από το ΓΑΛΛΙΚΟ παρθεναγωγείο· της έταξε, αν χορέψει μαζί του και στα σκοτεινά,
να δώσει λεφτά για το κοινοτικό υδραγωγείο.
Ο κ. Παχυμέρης, Φαβρίκιε, είναι άνθρωπος της πραγματικότητας και ξέρει να την αντιμετωπίσει.
Λέει πως η ψυχή είναι «ασθένεια που κάποτε ο πολιτισμός θα την εξοβελίσει».
Λατρεύει την «επιστήμη» και το κονφόρ· μισεί την τέχνη· θα `δινε 100.000 ντάλλαρς για να μην υπάρχει.
Σε τούτο βρίσκει σύμφωνο και τον τοπικό κομματάρχη που κάθε βράδυ
συζητά με τον καθαρευουσιάνο δάσκαλο περί του αρχαίου ελληνικού κλέους
και περί των δοξασιών της Δύσεως που διαφθείρουν τους νέους…
Μέσα στο σκοτάδι οι καστανιές, το πέλαγο, οι Σποράδες και τα τριζόνια προσμένουν,
έξω απ’ την πραγματικότητα να περάσουν τα χρόνια. Θεοί, πόσα χρόνια;