Η μικρή κουκουβάγια είτανε πάντα εκεί

σκαρφαλωμένη στ’ ανοιχτάρι τ’ Άγιου Μάμα,

παραδομένη τυφλά στό μέλι του ήλιου

εδώ η αλλού, τώρα, στά περασμένα: χόρευε

μ’ ένα τέτοιο ρυθμό το φθινόπωρο.

Άγγελοι ξετυλίγανε τόν ουρανό

καί χάζευε ένας πέτρινος καμαροφρύδης

σέ μια γωνιά της στέγης.



Τότες ήρθε ο καλόγερος∙ σκουφί, κοντόρασο, πέτσινη ζωνη

κι ` έπιασε νά πλουμίζει τήν κολόκα.

Άρχισε απ’ το λαιμό∙ φοινικιές λέπια καί δαχτυλίδια.

Έπειτα, κρατώντας στήν πλατειά παλάμη τη στρογγυλή κοιλιά,

έβαλε τόν παραυλακιστή, τόν παραζυγιστή, τόν παραμυλωνά,

καί τόν κατάλαλο,

έβαλε τήν αποστρέφουσα τα νήπια και τήν αποκαλόγρια,

καί στήν ακρη, σχεδόν απόκρυφο, τ’ ακοίμητο σκουλήκι.



Ήταν ωραία ολ’ αυτά, μια περιδιάβαση.

Όμως το ξύλινο μαγγανοπήγαδο, το λέν `λακάτιν,

κοιμισμένο στόν ίσκιο της καρυδιάς

μισό στό χώμα καί μισό μέσα στό νερό,

γιατί δοκίμασες νά το ξυπνήσεις;

Είδες πως βόγγιξε. Κι εκείνη τήν κραυγή

βγαλμένη απ’ τα παλιά νεύρα του ξύλου

γιατί τήν είπες φωνή πατρίδας;