Δίσεχτα χρόνια, — κολασμένοι αντίχριστοι, προδότες και φονιάδες και κιοτήδες
σε χτύπαγαν πισώπλατα, σου σφάζαν τα καλύτερα παιδιά σου,
σου γκρέμιζαν ό,τι έχτιζες, σου κλέβαν το στερνό όβολό σου,
μα εσύ, και πάλι απ την αρχή, με το αβασίλευτο χαμόγελο, με την υπομονή και τη γροθιά σου,
ξανάχτιζες το σπίτι, το δεντράκι, το τραγούδι,
ασβέστωνες τις μαύρες πέτρες της μικρής αυλής σου
κι ούτε που ξέχναγες ποτέ σου ν’ αποθέσεις στο προσηλιακό παραθυράκι
μια τόση δα γλαστρούλα δυόσμο κι έναν γκαζοντενεκέ πυρόφλογα γεράνια.