Αχ, Κοκκινιά, με το αχ και βαχ, λιθάρι το λιθάρι, το `στησες ξανά το νέο σου μετερίζι,
λιθάρι το λιθάρι, μοιρολόι το μοιρολόι, ανέβασες ψηλά και τις σημαίες και τις καμπάνες,
εσύ, γλυκιά προσφυγομάνα, αναμαζεύοντας στα λιγνά γόνατά σου
κουκί κουκί το χώμα και τη μνήμη της πατρίδας.