Ακόμα καίει μέσα στα μάτια σου η φωτιά της Σμύρνης —
κυνήγι στο κυνήγι, ξενιτιά στην ξενιτιά, κι η συμφορά από πίσω,
βρέφη κι αμούστακα παιδιά και μαθητούδια και κοράσια κι άντρακλες χορευταράδες
και μαυροφόρες μάνες κι ασπρογάλατες γυναίκες κι η Διαμάντω σου,
της λεβεντιάς διαμάντι —
πόσοι νεκροί, και πώς να πεις τα ονόματά τους; —
είκοσι και πενήντα κι 138 κι άλλοι 200 κι άλλοι ογδόντα δύο,
άλλοι πεσμένοι καταγής στον Καραβά κι άλλοι γονατισμένοι στην πλατεία Οσίας Ξένης
κάτω απ’ των μασκοφόρων τα μαχαίρια μάτια και τις μπούκες των Ναζήδων,
άλλους να σέρνουν στο Νταχάου, στο Μπούχενβαλντ ή στο Χαϊδάρι και να μην ξαναγυρνάνε —
17 του Αυγούστου, τρόμος και καπνός, καμένα σπίτια, παλληκάρια σκοτωμένα,
κι άδεια να μένει η Κοκκινιά, γεμάτη απ’ το αίμα των παιδιών της,
βαμμένοι οι τοίχοι κόκκινοι, κόκκινα τα πεζούλια,
κι οι μάνες να χτυπιούνται και να σκούζουνε τις νύχτες
Βαγγέλη μ', Γιώργη μ', Στράτη μ', Στυλιανέ μ', Χρυσάνθη μ',
και να `ναι βόγγος και ύμνος της αντρείας κάθε όνομα και να βογγάει ολόσωμος της Κοκκινιάς ο αγέρας
κι ύστερα η μουγγαμάρα ασήκωτη να καπακώνει τα πουλιά μες στην καρδιά του ανθρώπου.