Μια μελανιά στο πράσινο στουπόχαρτο,
ένα σβησμένο στίχο χωρίς κατάληξη,
ένα φτερό από τον ανεμιστήρα του καλοκαιριού
που έσπασε κόβοντας την πηχτή ζέστη·
τη ζωνη που έμεινε στα χέρια μου
καθώς ο πόθος πέρασε στ’ άλλο ακρογιάλι—
αυτά μπορώ να σου χαρίσω, Περσεφόνη,
κι εσύ λυπήσου με και δώσε μου μιας ώρας ύπνο.