—Δεν ξέχασα τίποτε όλα είναι στη θέση τους ταχτοποιημένα κατά σειρά περιμένοντας το χέρι να διαλέξει μόνο δεν μπόρεσα να βρω τα παιδικά χρόνια μήτε τον τόπο που γεννήθηκε ο ήρωας του δράματος μήτε τις πρώτες εντυπώσεις εκείνες που θυμάται στην πέμπτη πράξη στην κορυφή της δυστυχίας. Όλα τ’ άλλα, νά τα, κατά σειρά: οι προσωπίδες για τα τρία κύρια συναισθήματα και τα ενδιάμεσα τα φορέματα με τις βόλτες έτοιμες να κινηθούν τα παραπετάσματα, τα φώτα τα σκοτωμένα παιδιά της Μήδειας το φαρμάκι και το μαχαίρι. Μέσα σ’ αυτό το κουτί είναι η ζωή όταν αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη, αν τ’ αφουγκραστείς θα την ακούσεις πώς ανασαίνει· πρόσεξε μην τ’ ανοίξεις προτού σφυρίξουν οι Ευμενίδες. Μέσα σ’ αυτό το γυαλί βρίσκεται ο έρωτας του κορμιού και στο άλλο, που είναι γαλάζιο, ο έρωτας της ψυχής· πρόσεξε μην τ’ αναμείξεις, και σ’ αυτό το συρτάρι το πουκάμισο του Νέσσου (πέμπτη πράξη, σκηνή τρίτη) τα λόγια τα θυμάσαι που αρχίζουν: Ἀρκείτω βίος! Ἰώ! Ἰώ! Εδώ είναι η σάλπιγγα που γκρεμίζει το παλάτι και φαίνεται η βασίλισσα μέσα στην ανομία, αυτός είναι ο διακόπτης των μικροφώνων θα σ’ ακούσουν ώς τα πέρατα του κόσμου. Εμπρός! Προβολέα! Καλή τύχη!

—Μια στιγμή, ποιος θα είμαι; ποιον θα σκοτώσω; κι οι άνθρωποι τούτοι που με κοιτάζουν πώς θα πιστέψουν πως η δικαιοσύνη με προστατεύει; πώς θα πιστέψουν; Ω να μπορούσαμε ν’ αγαπήσουμε τουλάχιστο σαν τις μέλισσες όχι σαν τα περιστέρια τουλάχιστο σαν τα κοχύλια όχι σαν τις σειρήνες τουλάχιστο σαν τα μερμήγκια όχι σαν τα πλατάνια… μα δεν τους βλέπεις, όλοι τους είναι τυφλοί! Οι τυφλοί κοιμούνται…

—Θαυμάσια, μπορείς να εξακολουθήσεις.