Η λεωφόρος Συγγρού, το γιοφύρι με τους δυο κόλπους και τις
δυό κορυφές,
πού μας δοκίμαζε και τη δοκιμάζαμε, αφήνοντας τις προσεχτικές
γραφές,
ώσπου να βρούμε τη θάλασσα γεμάτη πίκρα και στοργή, γαλήνια,
γαλάζια,
γραμμένη μέσα σε νησιά, στολισμένη με βαπόρια και καράβια΄
η λεωφόρο Συγγρού πλατιά και μυστική κρύβοντας κι αργοπο
ρώντας κι έπειτα δείχνοντας ξαφνικά
το κορμί της γοργόνας γυμνό, με ξέπλεκα ως τον ορίζοντα μαλλιά,
με δέρμα τριανταφυλλί, βυθισμένο λιγάκι στο κρασάτο νερό, με
το στήθος
αναγυρτό και κόκκινο στην άκρη καθώς έπαιρνε να βασιλέψει
ο ήλιος΄
ο δρόμος με τις φρόνιμες πιπεριές, αλλά ο δρόμος πού μας έμαθε
τη γυμναστική
ν’ αφήνεις κάποτε τους φίλους, την αγάπη και τη μουσική
για να ξεκινήσεις χωρίς να ξέρεις πού θα σε βγάλει η άκρη-
Είδε ένα όνειρο, Φαβρίκιε, βυθισμένος σε μια λουλακιά πού τον
έπνιγε νάρκη:
Δεν ήταν ο Μουσολίνι πού έκανε πόλεμο του Ράς, ήμαστε εμείς,
ήμαστε εμείς οι Ρωμιοί’ και μας πήραν οι Αιθίοπες το κατόπι
και ρίξαν καράβια στο γιαλό, και στείλαν κήρυκας, κι είπαν:
«Άνθρωποι,
σείς πού μαλώνετε και σαλιαρίζετε, πού τα πάντα αρχίζετε και
δεν τελειώνετε καμιά πράξη,
αποφασίσαμε-μια πού τις φάγατε-να σας δώσουμε ένα βασι-
λιά να σας βάλει σε τάξη».
Κι εμείς-μια πού τις φάγαμε-για να είμαστε συνεπείς, κράξα-
με αμέσως «Ζήτω η βασιλεία!»
κάναμε κι ένα δημοψήφισμα, για να φανεί πώς είμαστε λαός
μ’ ελευθερία.
Κι έφτασε ο βασιλιάς στις Τζιτζιφιές, με φτερά και με γένια
σγουρά, πολύ μελαμψός, ο Ράς Πουπουναμπί.
Στον ώμο του καθόταν μια κοκκινόκωλη μαϊμού, δεμένη με χρυσή
καδένα στο κουμπί
του σακακιού του, και με το ζερβί του χέρι κρατούσε έναν πράσινο
παπαγάλο΄
κι ήταν ξιπόλητος, κι εμείς ξιπόλητοι φωνάζαμε «Δόξα και
δύναμη στο βασιλιά μας το μεγάλο!»
Έπειτα ο βασιλιάς, ο παπαγάλος κι η μαϊμού πήραν θριαμβικά
την ανηφόρα΄
ταμπούρλα και λαλούμενα, πέταλα αλόγων και κραυγές-θα
‘λεγες σιδερένια και μπρούντζινη μπόρα
πού σάρωνε τη λεωφόρο Συγγρού και τρύπωνε μέσα σε παρδαλές
αψίδες:
τά φλάμπουρα σύννεφο στον ουρανό, σά βαφτισμένες στις χίλιες
μπογιές ακρίδες.
Και τράβηξε η πομπή τον ανήφορο και στάθηκε σ’ ένα μεγάλο
στόλο.
Εκεί ήταν κρεμασμένο το σκουτάρι το βασιλικό σκαλισμένο σε
πολύτιμο ξύλο
από τρεις τεχνίτες ξακουστούς πού μήνες μελέτησαν τις νέγκρικες
αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου
και πάνω στο σκουτάρι, το πατρογονικό ρητό πού έλεγε με χρυσά
γράμματα: «ΔΙΑ ΒΙΟΥ».
Πήδηξε βλέποντας ο βασιλιάς κι απιθώνοντας τη μαϊμού, τον
παπαγάλο και τα σκουτιά του,
είπε να παίξουν τ’ όργανα για να χορέψει και να καταλάβουμε
τη χαρά του.
Δεν ήταν χορός ήταν σίφουνας, χάβρα οι φωνές κι ο ρυθμός
τραμουντάνα
μανιάζοντας στη ράχη της λεωφόρος Συγγρού και την έδερνε και
την εκοπάνα
κι έτρεμε η δύστυχη μες στο βραχνά και βόγκα και λόγιαζε
πώς θα βούλιαζε η χτίση…
Αυτό είναι τ’ όνειρο, Φαβρίκιε. Δεν ξέρω πότε ο δρόμος μας θα
ξυπνήσει.