Έτοιμη λάμπει η πολύχρωμη κ’ έμψυχη εικών
και την κρεμάω στης Ελλάδας το μούχλιο ντουβάρι
στη μυωπία την προσφέρω αφελών κριτικών
να κοιταχτούν σιωπηλοί και οι κουτοί και οι βαρβάροι

Μια κοινωνία που σάπισε στον ξεπεσμό
και που βρωμάει το λεπρό της κορμί σαν ψοφίμι
θα με ιδεί εχθρό, μα το στήθος μου εγώ θα κοσμώ
με τις βρισιές της,
επαίνους, τη μούντζα της: φήμη

Οι ποντικοί που κοιμούνται στο φως νηστικοί
θα ξεμυτίσουν για λεία καθώς θα μουχρώνει
μα είναι από μέταλλο ο στίχος μου λάμψη και αλκή
και σπουν τα δόντια τους πάνω του ακόμα και οι χρόνοι