Το Εριντάν ορθόπλωρον
όργωνε το γαλάζιο κάμπο
τον ανθισμένο αφρόκρινα
κι αν ήταν το ταξίδι μας,
ταξίδι σκλάβων ή όχι,
δε μ’ ένοιαζε, δεν το `κρινα.
Στην πλώρη στέκουμουν ορθός
και κοίταζα το τέρμα
τη δύση που ήταν κόκκινη
σα να τη βάψαν μ’ αίμα
κι αν ήταν το αίμα της ζωής
που τη μαχαίρωναν ανθρώποι,
την ώρα αυτή δεν το `κρινα
τι `ταν για μας σκληρή η ζωή
και ξένοι γύρω οι τόποι
και το Εριντάν ορθόπλωρον
όργωνε το γαλάζιο κάμπο
τον ανθισμένο αφρόκρινα.