Είμαι πάνω στα σύννεφα, κρατώ εντελβάις.
Ο Ήλιος φωνάζει: "Γκρέκο, καντάρε".

Σου γράφω απ’ την Ασμάρα:
- Έχετε την πιο πλούσια πεδιάδα.
Αν μαζέψω τις ομορφιές της πατρίδας σου,
θα `χω ένα υπέροχο όνειρο.
Μην αφήνεις λοιπόν την αγάπη σου μοναχή σε μια γόνδολα.
Τα κανάλια πλανεύουν.

Αν θα πας για τον πόλεμο, να περάσεις Τζιοβάνι,
να σου δώσω τ’ απομεινάρια του Τζιώρτζιο.
Είναι λίγες επιστολές και οι δυο του αγαπημένες φωτογραφίες.
Τις κοιτάζω, μου χαμογελά η γυναίκα.
Μου γελά το μικρό κοριτσάκι, μου γελά κι ο μπαμπίνος.
Μήπως ξέρουνε τίποτα; Μήπως μάθανε πως τον έθαψα;
Και τον έθαψα με ορθάνοιχτα μάτια.

Επροσπάθησα να τα κλείσω, αλλά, ήτανε πεισμωμένα...
Ύστερα, σκούπισα τους αφρούς απ’ τα χείλη του.
Τα δικά μου τα δάκρυα, δεν τα σκούπισα.
Γεια σου.