Ένα παραλλαγμένο παραμύθι ξεπληρώνουμε κι εμείς
και οι άλλοι
όπως και οι αποτεφρωμένοι γέροντες
που είχαν ραβδιά στα χέρια και μιλούσαν ήρεμα.
Το βουρκωμένο λουτρό, το δίχτυ, το μαχαίρι
η πορφύρα κι η φωνή που ρωτούσε για τη θάλασσα
ποιος θα την εξαντλήσει,
θρέψανε τη ζωή μας.
Την αγάπη μας την πίναμε σιγά-σιγά
μας φαίνουνταν καταπότιο για μιθριδατισμό΄
ώσπου το τέλος ήρθε κι απονεκρώθηκε.
Αλήθεια, πάντα φρόνιμα μας οδήγησε
ο λαός μας.

Αρκείτω βίος, τούτη η ζωή
ανάμεσα Πεντέλη και Υμηττό και Πάρνηθα.
Όμως οι ρίζες
οι ρίζες δεν μαραίνονται εύκολα
δε φεύγουν εύκολα τα μιάσματα
της αλλοφροσύνης, της αδικίας, της κενοσπουδίας.
Τρεις χιλιάδες χρόνια και περισσότερα
πάνω στους ίδιους βράχους
πληρώνουμε το παραλλαγμένο παραμύθι.
Λυπήσου εκείνους που περιμένουν!