Συνάδελφε με κράζεις ποιητή
εσύ, πηγή ύδατος αλλομένου,
νάμα ψαλμού ζωής, πατρίδας αίνου,
που αιώνια Ελλάδα βουίζει θαυμαστή.

Κι άμποτες απ’ αυτό να ποτιστή
το χώμα αυτού τού τόπου τού καμένου
και νάναι κι η βουλή τού πεπρωμένου
ξανά με δάφνες νέες να στολιστή!

Μα εγώ `μαι έρμου βράχου μια βρυσούλα,
που έρημη ρέει σ’ έρημο γιαλό
και ρέει σα να κλαίει την ερημιά της…

Και μόνο νύχτα, μέρα, βράδυ, αυγούλα
κρένει με τού πελάου το βογκητό,
σαν έρτει φτερωτός να πει διαβάτης.