Ποιος
στη σοφίτα του μυαλού μου, τριγυρνά τις βραδιές ?
Και
στο σεντούκι το παλιό, ψάχνει να βρει ενοχές ?
Ποιος
τις αράχνες στις γωνιές της ζωής μου ενοχλεί ?
Και
τα ποτήρια καθαρίζει, απ το κρασί που έχω πιει?

Στης μοναξιάς μου την αυλή
χωρίς ντροπή
ποιος τα ρούχα του απλώνει?
Και ποιος διπλώνει
δίχως να έχει εντολή
το ταραγμένο του όνειρού μου σεντόνι ?

Τίνος το χέρι είναι αυτό
που οδηγεί τη ζωή μου ?
Πού χει σε τρένο ακυβέρνητο, οδηγό ,
το πείσμα και την άρνησή μου?
Ποιος
στη σοφίτα του μυαλού μου τριγυρνά τις βραδιές
Και
απ το βήμα το βαρύ, τρίζουν ξανά
τα σανίδια του χθές?