Εδυσε ξανά ο ήλιος,
μεγαλώνουν οι σκιές
όπως η δική σου απόψε
που τόσο Θεέ μου με βαραίνει.
Για κάθε μου σιωπή που δεν κατάλαβες,
πόσα όνειρα χάλασες
σε μία αδιάφορη ζωή
που συνεχώς μικραίνει.
Και ψάχνω απέλπισμένα να βρω
μια διέξοδο στον πόνο
που με κρατάει δεμένη σφιχτά
και μου κρύβει κάθε δρόμο.

Ακου, τους σφυγμούς να δυναμώνουν,
νιώσε, τις αλήθειες πως ματώνουν.
Δες πως λάμπουν οι πληγές μου
σαν φώτα πορείας,
σκουριασμένα παράσημα
μιας χαμένης ευτυχίας.

Και είναι η μόνη μου ελπίδα, νερό κι αλάτι,
από `κείνα που φτιάχνεται, που φτιάχνεται το δάκρυ,
να τρέξει σα να `ναι βροχή,
σαν λυτρωτική βροχή....

Είπες λόγια που πονάνε,
που δεν έπρεπε να πεις,
την αγάπη μου για σένα
πόσο άδικα αμφισβήτησες.
Γυαλιά τα όνειρά μας και πονάνε
όταν πέφτουν και σπάνε
και πες μου τώρα τι κατάλαβες
που τάχα «νίκησες» ;
Δεν έχει νικητή ο χωρισμός
για όποιον αγαπήθηκε
μα έχει ηττημένο κι είναι αυτός,
αυτός που παραιτήθηκε.

Ακου, τους σφυγμούς να δυναμώνουν,
νιώσε, τις αλήθειες πως ματώνουν.
Δες πως λάμπουν οι πληγές μου
σαν φώτα πορείας,
σκουριασμένα παράσημα
μιας χαμένης ευτυχίας.

Και είναι η μόνη μου ελπίδα, νερό κι αλάτι,
από `κείνα που φτιάχνεται, που φτιάχνεται το δάκρυ,
να τρέξει σα να `ναι βροχή,
σαν λυτρωτική βροχή....