Πεύκα χωρίς ανάσα, κι ας είναι τόσα.
Δώθε από το Σκορπιό στου Γαλαξία τα κρόσσια
χτυπά η καμπάνα· από μπακίρες των Σελευκιδών
πρέπει να φτιάξαν αυτόν τον ήχο.
Εκεί που το λαγκάδι γίνεται ρηχό οι αισθήσεις
βρίσκουν κάποτε έναν τοίχο από νεκρά τριζόνια.
Το ράδιο τραγουδά παθητικά
ο σκύλος κουρεμένος προσεχτικά πηδά και τρέμουν τα ποτήρια·
το κρύο γυαλί φέρνει τη μνήμη σε βιτρίνα ενός παλιού μουσείου.
Καθώς ακούς τον άλλο που σε προσφωνεί «Μουσιού»,
τη Συροφοίνισσα που βιάζεται να τον βασκάνει, θες να φωνάξεις:
«Θεέ μου, τι έχουν κάνει; μ’ έκλεισαν κατά λάθος
εκεί μέσα με τις μπακίρες των Σελευκιδών!»