Φιλία πιάσαμε στο δύσκολο καιρό
και ξεδιψάσαμε με μια γουλιά νερό,
στην παγωνιά τουρτούριζες μ’ εμάς,
στ’ άστρα σκαρφάλωνες και τα μάλωνες για `μάς.

Κι άξαφνα έγινες κύριος,
μεγαλοπιάστηκες και μάς περιφρονείς,
άνθρωπε, είσαι μυστήριος,
πίστη δεν πρέπει να σού έχει πια κανείς.

Κάποτε ερχόσουνα μαζί μας στη δουλειά,
καταδεχόσουνα τα ρούχα τα παλιά,
παιδί της μάζας ήσουν, σαν κι εμάς,
που πικραινότανε και χαιρότανε μ’ εμάς.

Κι άξαφνα έγινες κύριος,
μεγαλοπιάστηκες και μάς περιφρονείς,
άνθρωπε, είσαι μυστήριος,
πίστη δεν πρέπει να σού έχει πια κανείς.