Στέρφα τα φλόγιστρα της σκέψης
κούφια η φύτρα του μυαλού
πως να ματίσω τις προβλέψεις
όσο και αν έπλεξα τις λέξεις
μαύρο το μάτι του φιδιού.

Σαν τον απόμαχο θα ψάχνω στα συντρίμμια
να βρω μια νάρκη να πατήσω να σωθώ
πάντα με πλάκωναν της λύπης τα κιλίμια
χρόνια τα λάφυρα της νίκης μου πενθώ.

Άδεια της μνήμης τα θαλάμια
σκούρο το φως στην εποχή
μικρός κρυβόμουν στα καλάμια
για να γλιτώσω από τη Λάμια
την παιδική μου την ψυχή.