Στον ανώμαλο το δρόμο
που οι συμφορές ανθίζουν
και τα πόδια μας, αγκάθια
και χαλίκια τα ξεσκίζουν.

Σ’ αυτό το δρόμο περπατώ
με χίλιες δυο στερήσεις
και δεν μπορείς, αγάπη μου,
να τον ακολουθήσεις,
φύγε πριν μ’ αγαπήσεις,
φύγε πριν δυστυχήσεις.

Δεν είσαι εσύ για βάσανα
και για βαρειά πορεία,
γιατί δεν ξέρεις τι θα πει
φτώχεια, ταλαιπωρία,
φτώχεια, ταλαιπωρία.

Τα δικά μου σταυροδρόμια
όλο δάκρυ είναι γεμάτα
κι η αγάπη η δική σου
δεν αντέχει τέτοια στράτα.

Σ’ αυτό το δρόμο περπατώ
με χίλιες δυο στερήσεις
και δεν μπορείς, αγάπη μου,
να τον ακολουθήσεις,
φύγε πριν μ’ αγαπήσεις,
φύγε πριν δυστυχήσεις.