Η λησμονημένη μέσα στο βυθό του νικηφόρου ύπνου της κρατώντας ένα μήλο στο δεξί της χέρι τ’ άλλο χαϊδεύοντας τη θάλασσα ξεδιπλώνει ξάφνου τα ωραία μάτια της είναι μονάχα μια πνοή ένας βρόντος κανονιού είναι ο ποδηλατιστής η αγαπημένη του κι η ανθοδέσμη είναι ο βόγκος της καρδιάς καπνός των ορυχείων το μίσος τα κορμιά που σμίγουνε με λύσσα και βυθίζονται είναι ένα τρομερό φιλί στα σύνορα της ηδονής που βρίσκονται σπαρμένοι μες στις παπαρούνες πέντε θάνατοι είναι η σκιά τ’ αγαπημένου της που πέρασε.