Κεφάλι μου γεμάτο όνειρα
χέρια μου γεμάτα λάσπη.

Να τραγουδήσω λοιπόν κι εγώ τη βροχή
όταν ο Πόντιος Πιλάτος έβγαινε στους δρόμους
κανείς δε γνώριζε το πρόσωπο του
στη σκοτεινιά στην ερημιά πλάι στα καλώδια
όταν ο Ιησούς πολλαπλασίαζε το ψάρι
ο ένας ακουμπούσε σ’ ένα φράχτη
ο άλλος σε μια γέφυρα τυφλή
ο άλλος σ’ ένα γκρεμισμένο σπίτι
όταν ο Ιησούς πολλαπλασίαζε το ψάρι
κι η θάλασσα έβγαζε στη στεριά
τ’ άγρια τα’ άσπρα της τα πρόβατα
ο Πόντιος Πιλάτος έβγαινε στους δρόμους
κανείς όμως δε γνώριζε τη χαρά του
ο Πόντιος Πιλάτος ύπαρχος του ποταμού
με το κλουβί τα πεινασμένα τα πουλιά του
τον κήπο τα χαμένα τα λουλούδια του
οι δυο σφίγγονταν πάνω στο λόφο
οι δυο αναστέναζαν μεσ’ στη στοά
οι δυο λιώνανε στο κυπαρίσσι
όταν η θάλασσα μάζευε ξανά
τα’ άγρια τ’ άσπρα της τα πρόβατα
μεσ’ στην πικρή της αγκαλιά να τα κοιμίσει.