Πέρασαν χρόνια που το δρόμο πήρες
Κι εγώ τον καημό σου ρούχο φόρεσα.
Με συντροφεύουν οι δικές σου μνήμες
και να σε ξεχάσω δεν το μπόρεσα.

Ας ήτανε να `ρθεις
Μάη κι Απρίλη μου
για ένα φιλί ζωής
διψούν τα χείλη μου.

Ήταν να φύγεις για να δω τι χάνω
πόσο μου `χεις λείψει, πόσο σ’ αγαπώ.
Τώρα το νιώθω όμως δε σε φτάνω
μια φωτογραφία σου μόνο φιλώ.

Ας ήτανε να `ρθεις
Μάη κι Απρίλη μου
για ένα φιλί ζωής
διψούν τα χείλη μου.