Καλά το λένε τα στερνά τιμούν τα πρώτα
ποιος το περίμενε πως θα `κανες τη κότα
άϊντε πώς φύτεψαν τα γλώσσα σου στο χώμα
και με χρυσάφι πώς σου κλείσανε το στόμα ;.

Άϊντε και λούφαξες, κατάπιες τη φωνή σου
πόσο τους κόστισε για πες μας η σιωπή σου ;.
Άϊντε τους στίχους σου τους παίρνουν με φορείο
το πιο μακρύ ταξίδι σου είναι ως το ταμείο.

Κάποτε οι λέξεις σου νικούσανε τον θάνατο
τώρα τις στέλνεις να σου φέρνουν νυχτοκάματο
άϊντε και τέλειωσε η ζωή πριν να τελειώσει
κορόϊδο πιάστηκες απ’ την στερνή σου γνώση.

Άϊντε στο δρόμο τα στιχάκια σου τα βρήκα
ποιος να μας το λεγε πως τα θελες για προίκα
για να τα κάνεις σπίτια, αμάξια, πολυθρόνες
και να βολεύεσαι τους ζόρικους χειμώνες.

Κι άμα ρωτάς ποιος είμαι εγώ στους μαχαλάδες
είμαι ο Κανένας που γυρεύει όλο μπελάδες
κι αν όσα λέω σε χαλάν και δε γουστάρεις
φταίνε τα νιάτα, είμαι ακόμα δεκαεξάρης.

Κάποτε οι λέξεις σου νικούσανε τον θάνατο
τώρα τις στέλνεις να σου φέρνουν νυχτοκάματο
άϊντε κι ορφάνεψαν τα βέλη σου από τόξα
απ’ την ελευθερία διάλεξες τη δόξα.

Άϊντε και ο ορφάνεψαν τα βέλη σου από τόξα
μεγάλο τίμημα αδερφέ μου είχε η δόξα.