Εις το ρεύμα της ζωής μου
διατί να σ’ απαντήσω;
Δι’ εμέ αφού δεν ήσο,
διατί να σε ειδώ;
Και με έκανες απαύστως
στεναγμούς να αναπνέω
και γελάς, διότι κλαίω
δι’ εσέ και θρηνωδώ.

Πάσχω να σε αποφύγω,
προσπαθώ να σε μισήσω
και μακράν μακράν να ζήσω
από σε, σκληρά ψυχή.
Να σωθώ προτού με θάψει
η ανεύσπλαχνός σου γνώμη,
πλην, αχάριστη, ακόμη
η ψυχή μου σε ποθεί.

Απ’ εμέ το βλέμμα στρέφεις,
φεύγεις, κρύπτεσαι, μ’ αρνείσαι,
αλλ’ εδώ εντός μου είσαι,
αιθερόπλαστος μορφή.
Συ και μόνη κυριεύεις
την οδύνην, την χαρά μου,
συ την τύχην μου, το παν μου
και αυτήν μου την ζωήν.

Εις τον κήπον σου οπόταν
μοναχή τα άνθη λούεις
και του ρύακος ακούεις
τον γλυκύν μουρμουρισμόν,
φέρε φέρε καν εις μνήμην
ένα φίλον της ψυχής σου
και σκληρά, αναλογίσου
μια στιγμή το παρελθόν.