Κι άξαφνα πρόβαλε στα μάτια μου απροσδόκητος
ξένος, σαν άλλου ανέμου κι άλλου τόπου
κουλουριασμένος στο σκοτάδι του, θανάσιμα
τραυματισμένος, αμετάπειστα απερχόμενος.

Στ’ άδυτα βάθη του οι σημαίες μεσίστιες
τ’ αγάλματά του σιωπηλά και τα μαντεία
χωρίς φωτιά και τρίποδα και λάλον ύδωρ.

Έρημος σαν εξόριστος θεός οδοιπορούσε
διασχίζοντας τοπία γυμνά, πόλεις νεκρές, ακτές
στην καταχνιά και το άλυτο μυστήριο βυθισμένες.

Σταυρούς κι αποκαΐδια μελετούσε
μνήματα κι ενθυμήματα νεκρών
Καπνό και σκόνη προπορευομένων

Αρνιόταν να συγκατανεύσει, αρνιόταν
Μ’ όλη τη δύναμη του στήθους του ν’ αποδεχτεί
Να δώσει τ’ όνομά του, να συναριθμήσει
τον εαυτό του ανάμεσα στ’ ανεξιχνίαστα πράγματα.

Αρνιόταν να συμπράξει δίχως όλα
τα φώτα του αναμμένα, δίχως όλα
τα μάτια του ανοιχτά, τα μέσα κι έξω.

Δεν έστεργε τα ημίφωτα, τις σκιάσεις
τα διφορούμενα σημάδια, τα εκμαγεία.

Ζητούσε φως και σάρκα, λόγο και άρτο
γνώση και γνώμη, στάχυ και σταφύλι
το όρος Θαβώρ, τα ιμάτια σαν το χιόνι.
Φωνή εκ του βάθους
Άρμα
Ελευθερία.

Ξένος, σαν άλλου ανέμου κι άλλης φλόγας
πανέρημος, χωρίς κοχύλι κι άστρο
κάποτε σκέπασε τα μέσα του πηγάδι
και φόρεσε ήρεμος το αθέατο πρόσωπό του.