Άδειασαν οι μέρες από απαντοχές και βλέψεις
γίναν τα όνειρα ενοχές και μοναξιά η ευθύνη,
δάχτυλο τεντωμένο η σιωπή και αποποίηση η οργή
αφού τα στερνά, τ’ ανέσπερα, τα θορυβώδη χρόνια,
αθησαύριστα σπαταλήθηκαν σε ομόφρονες συνάξεις.

Χάθηκε κι αυτή η περισυλλογή στην απορία,
τ’ ανάκρουσμα τ’ ασύμβατου στην άγνοια σβήνει
και γίνεται τ’ ανάθεμα μακριά πομπή και λιτανεία
αφού η απόσταση της ομήγυρης του στοχασμού
είναι μικρή από τ’ αλόγιαστο, τ’ ανώνυμο το πλήθος.

Μα αυτός, αρνητής του συμβιβασμού και της υποταγής,
βγήκε αναδρομάρης στης ιστορίας τις μαρτυρίες,
στάθηκε σύνδικος στης συνείδησης τις οχλήσεις
κι αναμετρήθηκε με μια ξέσκεπη καθημερινότητα
ρημαγμένη στη μεθόδευση και τη συναλλαγή.

Για το χθες, που επικαλούνται ευσχήμονες άρπαγες ταγοί,
για το σήμερα που λεηλατείται στη δοξασία και την εμμονή,
για το αύριο που καραδοκείται από σωτήρες και αυθεντίες,
δυο ώμοι την καθημερινότητα ελαφρότερη ν’ αντέχουν
στην αλήθεια, την ανθρωπιά και την προοπτική.